Αναμνήσεις βασανίζουν το μυαλό μου..

Καθόμουν και έβλεπα ειδήσεις -κάτι που δεν συνηθίζω να κάνω- και με την προβολή ενός όχι και τόσο αισιόδοξου θέματος, ήρθε η μορφή σου στο μυαλό μου.

Εσύ, στο κρεβατάκι σου να κοιμάσαι..

Πως θα ήθελα να σε έβλεπα για μία ακόμα φορά..

Ξέρω ότι δεν γίνεται, αλλά πότε δεν παύω να ελπίζω.

Δεν παύω να ελπίζω ότι κάποτε, κάπου θα σε ξαναδώ.

Κάποιες φορές εύχομαι να υπήρχε μαγεία, για να μπορούσα να σταματήσω τον χρόνο όσο εσύ ήσουν κοντά μου.

Μακάρι να μπορούσα να το κάνω..

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω.

Μακάρι να μπορούσα να σε φέρω κοντά μου.

Μακάρι να μπορούσα να σου πω όλα αυτά που ήθελα και δεν πρόλαβα..

Σ' αγαπώ!

Τώρα πια είναι αργά όμως, γιατί εσύ δεν είσαι εδώ..

Λένε πως πρέπει να χάσεις κάτι για να το εκτιμήσεις όπως του άξιζε.

Τώρα όμως δεν μπορώ να σε φέρω πίσω.

Έχεις φύγει για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή..

Κάποτε όμως θα βρεθούμε ξανά.

Θα με πάρεις αγκαλιά όπως τότε και θα μου τραγουδήσεις στο αυτί..

Όπως παλιά που ήσουν εδώ μαζί μας..

Αύριο κλείνεις 6 μήνες.. 

Εγώ θα για μια ακόμα φορά θα προσποιηθώ την σκληρή.

Θα το παίξω άνετη, όπως και την προηγούμενη φορά.

Μέσα μου όμως θα σπαράζω.

Το προτιμώ όμως από το να δείξω την αδυναμία μου.

    " Έστω και από εδώ, θέλω να ξέρεις πως ποτέ δεν σε ξέχασα και πως πάντα θα ζεις στην καρδιά μου..
Θέλω να ξέρεις πως, Σ' ΑΓΑΠΩ "

Αφιερωμένο στον παππού μου που μου λείπει πολύ..

Βρέχει και σήμερα..

Βρέχει και εγώ είμαι μόνη στο σπίτι, μόνη με 'σένα στην σκέψη μου να με συντροφεύει..

Κάτι τέτοιες βροχερές μέρες με πιάνει το ρομαντικό μου πιο έντονα από τις καθημερινές.

Είναι ο καιρός τέτοιος που μοιάζει πολύ με την ψυχολογία μου. Σαν να κλαίει και αυτός μαζί μου, γιατί δεν είσαι εδώ..

Κάθομαι δίπλα από το παράθυρο, με μία κούπα ζεστή σοκολάτα, ακούγοντας Μουζουράκη, με "Τώρα αυτό πως να στο πω.."

Πραγματικά λατρεύω να κάθομαι και να χαζεύω την βροχή.

Ξεχνιέμαι για λίγο και αυτό είναι καλό..

Μετά όμως ξανά στα ίδια.

Εσύ ξανά να βασανίζεις το μυαλό και την σκέψη μου.

Έτσι είναι ο έρωτας βλέπεις..

Δεν σε αφήνει να ζήσεις, γιατί την ζωή σου την έχεις δώσει σε άλλον.

Την ζωή σου, την καρδιά σου, το μυαλό σου, ΟΛΑ!

Γι' αυτό και 'γω μετά την βροχή περιμένω για το ουράνιο τόξο. Στην δική μου ζωή αυτό είσαι εσύ, γιατί με μια σου λέξη, με ένα σου μήνυμα διώχνεις τα σύννεφα και την μαυρίλα, απ' τον ουρανό μου..

http://www.youtube.com/watch?v=uEmzMJ2MKsQ ♥

Σορός από συναισθήματα..

Χθες, ο ψυχολόγος μου ζήτησε να γράψω τα συναισθήματά μου σε ένα λευκό χαρτί.

Θλίψη.

Στενοχώρια.

Πίκρα.

Θυμός.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ.

Τον τελευταίο καιρό έχουν αλλάξει πολλά, που έχουν καταφέρει να μου πάρουν το χαμόγελο.

Όχι το επιφανειακό χαμόγελο, αλλά το πραγματικό.

Τον τελευταίο καιρό, νιώθω μόνη μου.

Χωρίς κανέναν πραγματικά δίπλα μου.

Χωρίς κανέναν για να με ακούσει, για να του πω όλα όσα βασανίζουν την σκέψη μου καθημερινά.

Είναι σαν να μην έχω κανέναν δίπλα μου που να νοιάζεται για 'μένα.

Ξέρω πως αυτό δεν ισχύει αλλά έτσι νιώθω.

Επίσης ξέρω πως κάτι πρέπει να κάνω για να το αλλάξω αυτό, μόνη μου.

Στόχος λοιπόν για την επόμενη φορά είναι να καταφέρω να αλλάξω όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και στη θέση τους να μπει ότι πιο χαρούμενο υπάρχει.

Έτσι λοιπόν την επόμενη φορά που θα παραδώσω το λευκό χαρτί θα γράφω:

Χαρά.

Ενθουσιασμός.

Ικανοποίηση.

ΕΥΤΥΧΙΑ..

Ο κόσμος μιας ερωτευμένης..

Κάτι οι δημοτικές εκλογές, κάτι οι απουσίες λόγω του κολυμβητηρίου, το σχολείο θα κάνω να το δω μέρες.

Πόσες? 6 ολόκληρες μέρες χωρίς σχολείο.

Κανονικά θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη, αλλά δεν είμαι.

Δεν είμαι γιατί ξέρω ότι αυτές οι μέρες θα είναι ένα "μαρτύριο" για 'μένα.

Ο λόγος? Εκείνος..

Εκείνος που τρύπωσε στο μυαλό μου και δεν λέει να βγει..

Γιατί έτσι είναι ο κόσμος μιας ερωτευμένης έφηβης.

Έτσι είναι ο κόσμος μου..

Και εκείνος παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο τώρα πια.

"Τον κοιτώ στα μάτια και ταξιδεύω.

Ταξιδεύω σε έναν άλλο κόσμο.

Τον δικό μου κόσμο.."