Κάτι τελευταίο πριν μπει ο καινούργιος χρόνος..

Λογικά αυτό είναι και το τελευταίο άρθρο μου πριν μπει το 2010.  Το κεφάλι μου πάει να σπάσει απ' τον πονοκέφαλο, αλλά αυτό το κείμενο είναι κάτι το οποίο αξίζει πολύ για 'μένα και κυρίως το άτομο για το οποίο το γράφω..  

"Σου το είχα υποσχεθεί πως θα έγραφα κάτι και για 'σένα.."


 Το 2010 λοιπόν, δεν ήταν μία από τις καλύτερες χρονιές για 'μένα. Εσύ και η φιλία μας λοιπόν, είναι ένα από τα καλά κομμάτια, που αξίζει να θυμάμαι από την χρονιά που φεύγει. 
Όταν πρωτογνωριστήκαμε, πριν 5 με 6 χρόνια περίπου, δεν φανταζόμουν ότι κάποτε θα κάναμε τόση πολύ παρέα και ότι θα ταιριάζαμε τόσο πολύ μαζί :-)
Μου έχεις σταθεί και μου στέκεσαι και στα καλά και στα κακά και αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα ξεχάσω..

 "Θα μπορούσα να γράφω για ώρες εξιστορώντας τα όσα έχουμε περάσει μαζί.
Όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι πραγματικά ένας θησαυρός για 'μένα.."


 Κλείνοντας θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για ό,τι έχεις κάνει για 'μένα..
Μπορεί αυτό το άρθρο να άργησε λίγο, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
Είναι φτιαγμένο, από εμένα για 'σένα, με πολύ αγάπη.
Ελπίζω να σου αρέσει :-)

Ένα άρθρο χωρίς τίτλο..

Σίγουρα έχουν έρθει στιγμές στην ζωή μας που έχουμε μετανιώσει για πράγματα που έχουμε κάνει..

Ο χρόνος όμως δεν γυρνάει πίσω και οι πράξεις μας δεν αλλάζουν.

Εμείς θα πρέπει απλά να "συμβιβαστούμε" -αν μπορώ να το πω έτσι- με αυτές και να προσπαθήσουμε να τις διορθώσουμε και να διορθωθούμε και οι ίδιοι μέσα απ' αυτή την διαδικασία..

Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι μέσα από αυτό, κάτι που δεν είναι πάντα τόσο εύκολο.

Αξίζει όμως να προσπαθήσουμε..  :-)

Ένα ξεκαθάρισμα που έπρεπε εδώ και καιρό να κάνω..

"Ξεκαθάρισε μέσα σου. Μόνη σου!"

Ήταν κάτι σαν μαγικές λέξεις για 'μένα.

Με ξύπνησαν.

Με έκαναν να σκεφτώ όλα όσα με προβληματίζουν αυτόν τον καιρό και να δώσω ένα τέλος σε όλα.

Ίσως αυτό το τέλος αργήσει λίγο, εγώ όμως θα έχω κάνει την αρχή, την αρχή για μία νέα ζωή.

Γιατί ήταν τόσο δύσκολο να πάρω αυτή την απόφαση από μόνη μου?

Έπρεπε να το είχα κάνει εδώ και καιρό.

Μάλλον χρειαζόμουν κάποιον άλλον να με ταρακουνήσει λιγάκι για να ξυπνήσω.

Να ξυπνήσω και να καταλάβω ποιοι θέλουν το καλό μου και ποιοι όχι.

Τώρα όμως που κατάλαβα, θα κάνω ριζικές αλλαγές.

Έτσι πρέπει και είναι σωστό..

Ζώντας σε έναν κόσμο ψεύτικο..

Στις μέρες μας, αν όχι όλα τότε τα περισσότερα είναι ψεύτικα. 

Ψεύτικοι άνθρωποι, ψεύτικα συναισθήματα, ΌΛΑ ΨΕΥΤΙΚΑ!

Έχουμε συνηθίσει να φοράμε όλοι μάσκες, για διάφορους λόγους ο καθένας.

Κάποιος για να τον αποδεχτούν,

κάποιος γιατί έτσι έχει μάθει να ζει,

κάποιος γιατί φοβάται να δείξει αυτό που πραγματικά είναι από φόβο μην εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες του και τον πληγώσουν.

Λοιπόν εγώ είμαι στην 3η κατηγορία.

Τις περισσότερες φορές φοβάμαι να δείξω τις αδυναμίες μου.

Όχι από φόβο μήπως δεν γίνω αποδεκτή, αλλά γιατί φοβάμαι να πληγωθώ.

Όλοι μας το έχουμε νιώσει κάποια στιγμή αυτό το συναίσθημα.

Είναι σαν μια βαριά αλυσίδα που μας κρατάει στον πάτο και δεν μας αφήνει να κάνουμε αυτό που θέλουμε.

Δεν μας αφήνει να πετάξουμε, δεν μας αφήνει να ζήσουμε!

Εγώ βαρέθηκα.

Βαρέθηκα να προσποιούμαι την σκληρή, την χαλαρή, την τύπισσα που προσπαθεί τα βλέπει όλα πάντα από την θετική τους πλευρά και όταν γίνει κάτι κακό προσπαθεί αμέσως να το κάνει delete από την μνήμη της.

Βαρέθηκα να ζω σε έναν ψεύτικο κόσμο!

Κόσμε πέτα την μάσκα και ζήσε!

Μην φοβάσαι να δείξεις αυτό που πραγματικά είσαι..

Κόψε και 'συ την αλυσίδα που μας κρατά όλους στον πάτο.

Έτσι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος..